ஆசையில்லா மனிதர்கள்!!

ஊரில் எங்க சொந்தகாரர்கள் வீட்டில் சுமார் 75 பவுன் (சவரன்)
பெறுமான நகையை தொலச்சுட்டாங்கலாம். கிட்டத்தட்ட 10-11
லட்சம் பெறுமானது. மனசுக்கு கலக்கமா இருந்தது. ஒரு வருஷம்
ரெண்டு வருஷம் சம்பாதித்த பணமா?? பல வருஷம் கஷ்டப்பட்டு சம்பாதித்த தாச்சே!! சங்கடப் படுவார்களே! உடனே ஊருக்கு
போனில் பேசி ஆறுதல் சொன்னேன்.

கண் கட்டப்பட்டது போல் சில சம்பவங்கள் இது போல் மறைக்கப்
படும். ஆனால் அது நிச்சயம் திரும்ப கிடைத்துவிடும். என்
அனுபவத்தில் அது மாதிரி நிகழ்ந்திருக்கு!!. அதை அவர்களுக்குச் சொன்னேன். நிச்சயம் கிடைக்கும் என்று நாம் என்ன தான் ஆறுதல் சொன்னாலும் இழந்தவர்களுக்கு மனம் கேட்குமா? அழுதார்கள்!!

சரி எப்படி எந்த சூழ்நிலையில் அவைகள் தொலைந்தது. அதை நாம் அவசியம் தெரிந்து கொள்ளனும்.

ஏதோ கல்யாண விஷேசத்திற்காக குடும்பத்தில் உள்ள பெண்கள் புறப்பட்டு போயிருக்கிறார்கள். போகிற வழியில் ஒரு மரண செய்தி கேட்டு, அந்த வழியில் தானே போகிறோம் அப்படியே அந்த
வீட்டுக்குள் நுழைந்து விட்டுச் செல்லலாம் என்ற யோசனையிலும், நகைகளை அணிந்துச் சென்றால் அவ்வளவு உசிதமா இருக்காதே
என்று நினைத்து, எல்லாவற்றையும் கழற்றி ஒரு ஹாண்ட் பேகில் வைத்து காரின் பின் சீட்டில் உட்கார்ந்திருந்த பிள்ளைகளிடம்
கவனமாய் பார்த்துக் கொள்ளும்படி சொல்லி ஒப்படைத்து விட்டு சென்றிருக்கிறார்கள்.

அரை மணி நேரம் தான் சென்றிருக்கும், திரும்ப வந்து காரில் ஏறி கல்யாண வீட்டிற்கு புறப்பட்டு போய் அங்கே நகை பேக்கை
தேடியபோது கிடைக்கவில்லை. எப்படி இருக்கும் மனசு!! பிள்ளை
களிடம் கேட்டபோது விவரம் சொல்லத் தெரியவில்லை!!

“அழுகிறார்களே தவிர வேறு எதையும் சொல்ல மாட்டேங்கிறார்கள்” கல்யாண வீடு கொஞ்ச நேரம் கலங்கிப் போனது என்னவோ நிஜம்...
என்று சொல்லுகிறார்கள் அங்குள்ளவர்கள்!!

காரை ரோட்டோரமாய் நிறுத்தி வைத்திருந்த போது குழந்தைகள்
கதவை திறந்து வைத்துக் கொண்டு விளையாடியிருக்கிறது.
“அப்பொழுது கவனமில்லாமல் வெளியே விழுந்திருக்கக் கூடும்”
என்று சொன்னார்கள்.

அது நல்லவர்கள் கையில் கிடைத்தாலே ஒழிய, வேறு எவர்
கையில் கிடைத்தாலும் திரும்ப கிடைக்கப் போவதில்லை.
இது நிஜம். மனதில் நினைத்துக் கொண்டேன்.

உரியவர்களுக்கு தகவல் தெரியப் படுத்தியவுடன் ஆளாளுக்கு
வந்து அவரவர்கள் ரீதியில் தொலைத்த இடம், போலீஸ்
ஸ்டேஷனில் கம்ப்ளைன்ட், வெளியூரில் இருப்பவர்களுக்கு
செய்தி - என்று பின்னிரவு வரை நீண்டிருக்கிறது.

நம்மூர் போலீஸ் டிபார்ட்மென்டில் நகைகள் திருட்டுப்
போயிருந்தால் எப்படியாவது கண்டு பிடித்து விடுவார்கள்.
ஆனால் இந்த மாதிரி ரோட்டில் தொலைத்து விட்டோம்
என்று சொன்னால், லேசில் பிடி கிடைக்காதே!!

அந்த பெண்களின் தம்பியில் ஒருவர் கார் நின்ற வீட்டிற்கு
அருகிலேயே திண்ணையில் இரவு முழுதும் உட்கார்ந்து
எடுத்தவர்கள் யாரும் அங்கே இங்கே இருந்தால் செய்திகள்
தெரிய வருமே என்று உட்கார்ந்திருக்கிறார். ஊஹூம்... ஒன்றும் வேலைக்காக வில்லை !! தூக்கம் கண்களைச் சுழற்ற வீட்டில்
போய் படுத்து விட்டார்.

(விடியலுக்கு முன்) ஃபஜர் நேரத் தொழுகைக்குப் பின் - "உங்க
வீட்டில் நகைகள் காணாமப் போனதாக பேசிக் கொண்டார்களே
அது எங்கள் வீட்டில் தான் இருக்கிறது. வாருங்கள் - வந்து சரி
பார்த்து எடுத்துச் செல்லுங்கள்" என்று இவருக்கு தெரிந்த நபர்
செல்பேசி, இவரை விழிப்புற செய்திருக்கிறார். ஹா.. தூக்கமாவது ஒன்னாவது... இவர் அங்கே விரைந்திருக்கிறார்.

யார் அவர்???

நோன்பு (ரமலான்) காலங்களில் பின்னிரவு (சஹர்) நேர உணவை
உண்ண, அந்த ஊரையே ‘கொட்டடித்து’ விழிப்புற செய்யும் “சஹர்
பக்கிர் பாவா” வுடைய மகன் தான் அவர் என்று சொன்னால்
உங்களால் நம்ப முடிகிறதா? என்னாலும் தான் நம்ப முடிய
வில்லை...!! (இவர்களுக்கு என்று ஒரு தனி காலனி கட்டிக்
கொடுத்து அமர்த்தி அவர்களின் வாழ்வாதாரத்தை பங்கிட்டு
கொள்கிறது அந்த ஊர் நிர்வாக சபை என்பது வேறு விஷயம்)

அந்த நேர்மையான மனிதர் இவரிடம் சொன்னது, "நான் எப்போதும்
ஃபஜர் (விடியல்) தொழுகைக்கு செல்லும் போது செருப்பு அணியும் இடத்தில் இந்த பேக் இருந்தது. பிள்ளை களுடைய ஸ்கூல் பேக்
அல்லது விளையாட்டுப் பொருட்கள் போட்டு வைத்திருக்கும் பேக்
என்றே தான் நினைத்து சென்று விட்டேன். விடி லைட்டில்
சரியாகவும் தெரியவில்லை. தொழுது விட்டு வீடு திரும்பியவுடன்
தான் கவனித்தேன் முற்றிலுமாக நம் வீட்டுக்கே அது சம்பந்த
மில்லாத ஒரு பொருள், எனவே அதை திறந்து பார்த்தப் போது
முழுதுமாக நகை இருந்தது.

அதனுள்ளே தேடியபோது தான் ஒரு சின்ன டைரியில் உங்கள்
செல்பேசி நம்பர் முதல் வீட்டு அட்ரஸ் வரை எழுதி இருந்தது
கண்டு உங்களுக்கு பேசினேன். சரி பார்த்து எடுத்துச் செல்லுங்கள்" என்றிருக்கிறார்.

சரியாவது ஒன்னாவது?? பலமுறை நன்றி சொல்லிவிட்டு
வந்திருக்கிறார்!!

பிறகு தான் எனக்கு தகவல் தெரிவித்தார்கள்.

“நிச்சயமாய் இவர்கள் மிக மிக நல்லவர்கள். ஆனால் இறைவன் இவர்களை இன்னும் மிகவும் பின்தங்கிய அன்றாடம் காய்ச்சி
நிலையில் வைத்துள்ளான். நன்றியை வார்த்தையோடு
மட்டுமில்லாமல் இவர்களின் நல்ல பிழைப்புக்கு நம்மால் எந்த
அளவு அதிகப் பட்சமாக உதவி செய்ய முடியுமோ அதை
செய்யுங்கள்” என்று சொல்லி இருக்கிறேன்.

கண்ணுக்குத் தெரிந்த / தெரியாத மனிதர்களில் இவர்களைப்
போல் எவ்வளவோ நல்ல மனம் படைத்த இதயங்கள் இவ்வுலகில் இன்னும் நிறையபேர் வாழ்ந்து கொண்டு தானிருக்கிறார்கள்!!

எனினும், இச்சம்பவத்தில் சில பாடங்கள் கிட்டின. 

(1) விலையுயர்ந்த பொருட்களை, குழந்தைகள் பாதுகாப்பில்
ஒருபோதும் விடக்கூடாது.

(2) பிள்ளைகளைத் தனியாகவும் விடக்கூடாது.

இச் சம்பவம் சொல்லும் நீதி!!

(1 ) ஹலாலான (நேர்மையான)   முறையில் சேமித்த பொருள்
எப்போதும் நம்மை விட்டுப் போகாது.

( 2 ) உலகத்தில நல்லவர்கள் இன்னும் வாழத்தான் செய்கிறார்கள்.

( 3) அப்படி வாழ்பவர்கள் பெரும்பாலும் ஏழைகள் தான். ஆனால்
நாம அவர்களிடம் நெருங்கி பழகுவதில்லை.

( 4 ) காரணம் நம்மை மற்றவர்கள் சில்லைரைத்தனமாக நினைத்து விடுவார்களோ இல்லை அவர்கள் கடன் ஏதும் கேட்டு விடுவார்- களோன்னு பயம்.

( 5 ) இது போல சில பொருட்கள் நம்மை விட்டு (கொஞ்ச நேரம்) விலகினால்தான் இறைவனின் நினைவும், நல்லவர்களை பற்றியும்
நாம நினைக்கிறோம்..

எல்லாம் நன்மைக்கே...!! எல்லா புகழும் இறைவனுக்கே!!!