நானறியாமல் என்னோடு வளர்ந்த நட்பு

நானறியாமல் என்னோடு வளர்ந்த நட்பு!!

நம்ம ஃபிரிக்வென்சியோடு ஒத்துப்போகிற உண்மையான நண்பர்கள்
ஒரு சிலரே நமக்கு அமைவார்கள். அவர்களை நம் உள்ளங்கையில் வைத்துக் கொண்டாடனும்.

ஜெகத்...

நான் அல்கோபரில் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்த சமயம், MIDDLE
EAST AIRLINES -இல் (MEA-வில்) அவர் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தார்.
இது சவுதியில் இருந்து லெபனானுக்கு செல்லும் air lines நிறுவனம்.
ரொம்ப சகஜமான பேர்வழி. நட்புக்களை கொண்டாடுவார்.
'தனியொரு மனிதனுக்கு உணவில்லை எனில் (‘ஜெகத்’தினை)
ஏன் என்னை அழிக்கணும்' என்று பாரதியாரை நகைச்சுவையாய் வம்புக்கிழுப்பார்.

பெங்களுரு HMT-வாட்ச் கம்பெனியில் வேலை பார்த்த இவரது
மனைவி கூட ஐந்து வருட விடுமுறை எழுதிக் கொடுத்து விட்டு இவரோடு வந்து குடும்பம் நடத்திக் கொண்டிருந்தது. இரண்டும்
பையன்கள். இங்கே இந்தியன் எம்பஸி ஸ்கூலில் தான் படித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்

அதிகாலையில் பூஜை அறையில் கிணுகிணு வென மணியடித்து
சாமி கும்பிடும் மனைவியிடம், "ஏம்பா இப்படி காலையிலேயே
தூங்குற சாமிய மணியடித்து எழுப்புறியே, ஒரு நா அந்த சாமி படத்துலேந்து இறங்கி வந்து அந்த மணியாலேயே ஒந் தலையில
அடிக்கப் போகுது" என்பாராம். அவரோடு சமயங்களில் வரும் அவர் மனைவி என்னிடம் சொல்லி சிரிக்கும். ஏனென்றால் அந்நேரத்தில்
இவர் தூங்கிக் கொண்டிருப்பாராம்.

இப்படியாக நமது காலங்கள் ஓடிக் கொண்டிருக்கிற வேகத்தில்,
அவர் என்னை வந்து பார்த்துப் போவது அரிதாகிப் போனது.
ஏனென்று விசாரித்த போது, "கிட்னி ஸ்டார்டிங் டிரபுலாம்" என்று
அவரே வந்து கமெண்ட்டும் அடித்து விட்டுப் போனார்.

நாளாக நாளாக நூலாகிக் கொண்டிருந்தார். வாரத்திற்க்கொரு
முறையோ, இரண்டு வாரம் கூடியோ டயாலிசிஸ் என்று
சொல்லக் கூடிய ரத்த புத்துயிரூட்டளுக்கு சென்று வந்துக்
கொண்டிருந்தபோது "உள்ளங் காலில் குத்தி குத்தி உயிர்
போகுதப்பா, கிட்னிய மாத்தனுமாம், செலவு ரொம்ப ஆகும் போல"
என்று மருட்சி இல்லாமல் தெளிவாய் பேசினார்.

கிட்னி மாற்று சிகிச்சைக்கு சென்னையில் ஒரு பிரபல
ஹாஸ்பிடலில் (பெயர் வேண்டாமே!) அப்பாயின்மெண்ட் வாங்கி,
ஒரு மாத ட்ரீட் மெண்டுக்குக்காகப் போனவர், பதினைந்து இருபது நாளிலேயே திரும்பி வந்து விட்டார். அன்று நான் ஆபீசில் வேளை விஷயமாய் யாருடனோ தொலைபேசிக் கொண்டிருந்த போது,
சேரில் வந்து உட்கார்ந்த மனிதரை கண்டு ஒரு கணம் ஸ்தம்பித்து போனேன். முகம் கை கால்களெல்லாம் சிகரெட் நெருப்பால் சுட்ட
மாதிரி அட நம்ம ஜெகத் தான்.“என்ன சார் என்னாச்சு" பதைப்
பதைத்துக் கேட்டேன்.

"மூன்றரையிலிருந்து நாலு லட்சம் வரை செலவாச்சுப்பா. அது
ஒரு பெரிய மேட்டர் கிடையாது. ரத்தத்தை ஒழுங்கா டெஸ்ட்
செய்யாமல் யாருடையோ hiv aids உள்ள ரத்தத்தை எனக்கு
ஏத்திட்டம்ப்பா. இன்னும் பத்தோ பதினைந்தோ நாள் தான்
இங்கே இருப்பேன். கம்பெனியில் நான் வந்த உடனே exit அடித்து விட்டார்கள்" என்று மூச்சு விடாமல் பேசினார் (இங்கே சவுதியில்
அப்படி தான். இது மாதிரியாகிவிட்டால் govt இருக்கவும் விடாது.

அதன் பின்னர் தான் அவரோடு வந்த அவர் மனைவியை
பார்த்தேன். அழுத கண்கள் அழுதபடியே இருந்தது. “எனக்காக pray
பண்ணு” என்று சொல்லி விட்டு போய் விட்டார். அவர் பத்து
பதினைந்து நாள் என்று சொன்னது, தான் உயிரோடு இருப்பேன்
என்பதை தானோ என்பது அவர் இறந்த செய்தி கிடைத்த பின்
புரிந்தது.

நிறைய நேரம் லெபனானுக்கு டிக்கட் கிடைக்காமல் எங்கள்
மேனேஜரின் நண்பர்கள், என்னிடம் சொல்லி டிக்கெட் புக்
பண்ணச் சொல்வார்கள். நான் இவரை அணுகும் போதெல்லாம்
"உன்னை வந்து ஏம்பா இவங்க தொல்லை பண்றாங்க எங்கிட்ட
அனுப்பு" என்பார். "இல்ல சார் டிக்கெட் ஃபுல் என்று நீங்க
சொல்லிட்டீங்கலாமே" என்றால், "சரி பெயரைச் சொல்லு" என்று
கடகடவென்று நோட் செய்துக் கொண்டு PNR ஐக் கொடுத்து
விடுவார். புக் பண்ணச் சொன்னவங்களுக்கு ஏக குஷியாகிவிடும். மேனேஜருக்கு ரொம்ப பெருமையாய் இருக்கும்.

அந்த நாட்கள் இனி இல்லை!! அவர் நினைவுகள் மட்டும்!!

பின்னர் இவரது மனைவி HMT வேலையை ரிசைன் பண்ணிவிட்டு
டிராவல் ஏஜென்சி ஒன்று தனியாய் துவங்கி தன்னுடைய இரண்டு மகன்களையும் நல்லவிதமாக படிக்க வைத்து துணிச்சலாய்
வாழ்க்கையை எதிர் கொள்கிறார் என்று அறிகிறேன்

ஜெகத் இன்று எங்கள் மனதில் நிறைந்து போன நாள்!!

முன்பு இதை படிக்காதவர்களுக்காக மீள்  பதிவு!!