மாநகரக் காவல்..!

                                                                              

மாநகரக் காவல்



எங்களூர் மெட்ரோ பாலிட்டன் சிட்டி. நான் வாக்கப்பட்டு போன ஊர் காஸ்மோ பாலிட்டன் சிட்டி. ஊர் பேர சொன்னா எங்கே கண்டுபிடிச்சுடு வீங்களோன்னு இந்த ஏற்பாடு. அதனால அது ஒரு அழகிய சிற்றூர்ன்னு வச்சுக்குவோமே!

இந்த ஊரை காவல் காப்பதற்காக நேபாளில் இருந்து ஒரு கூர்க்கா பிரெஷ் ஆகா இறக்குமதி செய்யப் பட்டிருந்தார். பேரென்ன?? பகதூர்.

அவருக்கு சம்பளம் + அலவன்ஸ் + இதெல்லாம் எப்படி?

சம்பளம் = வீட்டுக்கு இவ்வளவு என்று தொகை நிர்ணயிக்கப் பட்டிருந்தது.

அலவன்ஸ் = வீட்டுக்கு வீடு அலைந்து அவரே அதை வசூல் செய்துக் கொள்வது.

நிர்வாகம் கொடுத்த தென்னவோ ரெண்டு செட் டிரஸ்ஸும், மூன்றடி நீளமுள்ள ஒரு குச்சியும் (அதன் நுனியில் ஒரு துளை யிட்டு கயிறு கட்டி, அவர் தோளில் மாட்டி தொங்க விட்டுக் கொள்வதற்கு வசதியாக) + டார்ச்சும் தான் போலும்.

அப்ப நான் இங்கிருந்து ஒரு VACATION போய் இருந்த சமயம்.. ஊரில் தான் ரோடு லைடெல்லாம் பளீரென்று எரியுமே! நானும் என் மைத்துனரும், இன்னுமிரு நண்பர்களும் வெளியூர் போய் விட்டு கொஞ்ச நேரம் மிச்ச மிருந்ததால், செகண்ட் ஷோ சினிமாவையும் பார்த்து விட்டு திரும்பி வந்து கொண்டிருந்தோம். நாங்கள் லேட் நைட் பஸ்ஸை விட்டு இறங்கி கொஞ்ச தூரம் நடந்து போகையில் பின்னாடியே "பீங் பீங்” என்று விசில் சத்தம்.

யாராய் இருக்கும்... ஒருவேளை போலீஸோ?? அதுவும் இந்த ஊருக்கா..? ச்சே..கற்பனையை முடிக்கு முன்னே,

சைக்கிளில் வந்த பகதூர், எங்கள் கிட்ட வந்தவுடன் தொபீரென்று குதித்தான்...

அந்த நேரம் ரோட்டில் யார் நடந்தாலும் விசாரிக்கணும் என்று கூர்க்காவுக்கு உத்தரவு போலும். எங்கள் எதிரில் வந்தவன் எங்கள் மூஞ்சி மேல் டார்ச்சடித்தான்.

என் மச்சினரைப் கண்டவுடன் ஒரு சல்யூட் அடிச்சான் (நாட்டமையோட மச்சினராச்சே) மற்ற மூவரும் ஏற்கனவே அவனுக்கு அறிமுகமானவர்கள், நான் அவனுக்கு புதிது போல. என் மேலும் டார்ச்சடித்தான். உடனே மச்சினர் "அவர் என் மச்சான்டா" என்று சொல்லவும், பகதூர் விளங்கிக் கொண்டான்.

ரோடெல்லாம் திட்டுத் திட்டாய் இருட்டு. அவன் சைக்கிளில் ஏறி கொஞ்ச தூரம் போய்க் கொண்டிருக்கும் போது, என் நண்பனில் ஒருவன், "டேய் இவன் வீர பகதூரா, இல்ல டுபாகூரா இப்ப செக் பண்றேன் பாரு" என்று சொல்லி, ரோட்டில் கிடந்த உடைந்த ஓட்டை எடுத்து, நாம் குளத்துத் தண்ணீரில் தத்தி தத்தி போவது போல் கல்லெறிவோமே, அது மாதிரி ரெண்டு மூணு உடைந்த கல்லோட்டை தட்ட...ட்ட்ட்....டென்று, தரையோடு தரையாக உரசிக் கொண்டு போகும்படி வீசினான்.

அது அந்த அமானுஷ்யமான இரவில், இருட்டில் ஏதோ வரக்கூடாத ஜந்து ஒன்று சத்தத்தோடு அவனை பின் தொடர்வதைப் போன்ற பிரமையை அவனுக்கு ஏற்படுத்தி இருக்க வேண்டும். “அய்யய்யோ... வென” அலறிய பகதூர், சைக்கிளிலிருந்து துள்ளிக் குதித்து கீழே சரிந்து விழுந்தான். சைக்கிளும் அவன் மேல் புரண்டு விழுந்தது.

"டேய் என்னடா இப்படி பண்ணிப் புட்டே" என்று நாங்கள் சற்றும் தாமதிக்காமல் அவனை தூக்கலாம் என்று ஓடினோம். அதைவிட நாங்கள்  “திமு திமு” வென ஓடிய சத்தமும், அவனை இன்னும் உலுக்கி இருக்க வேண்டும். அவன் மேலும் அரண்டு விட்டானோ என்னமோ தெரியலை. விழுந்துக் கிடந்த அவன் திரும்பவும் எழுந்து சைக்கிளைத் தள்ளிக் கொண்டே ஓட ஆரம்பித்து விட்டான்.

அப்படியே பேசிக் கொண்டு தத்தமது வீட்டுக்குப் போனவுடன், அந்த விஷயத்தை நாங்கள் சுத்தமாக மறந்தும் விட்டோம். ரெண்டு மூணு நாள் சென்று ஊரிலுள்ள குளத்தில் மீன்ப் பிடி ஏல குத்தகை விடும் செய்தி கேள்விப் பட்டு அங்கே போனோம்.

போகிற வழியில் தான் அந்த பகதூரின் வீடு இருக்கிறது. அந்த வீட்டைக் கடந்து போகும் போது, அவருடைய மனைவி வாசலில் நிற்பது கண்டு சும்மா விசாரித்து விட்டுப் போகலாமென்று, அவரையும் பகதூரையும் நலம் விசாரித்தோம். அந்த அம்மணிக்கு கொஞ்சம் தமிழ் தெரியும்.

"அவருக்கு ஜுரமா இருக்குங்க. எதுவுமே பேச மாட்டேங்கிறார். என்னன்னே தெரியல". என்றார். "எப்பத்திலிருந்து" என்று கல் வீசிய நண்பன் கேட்டான். "முந்தா நாள் நைட்லேந்து" என்றார்.