வாழ்வை ரசிக்கலாம் வாங்க!!

வாழ்வை ரசிக்கலாம் வாங்க!!


நாமிருவர் நமக்கிருவர் போய், நாமிருவர் நமக்கொருவர்
போய், நாமிருவர் நமக்கேன் ... என்று காலம் போய்க்
கொண்டிருந்து விட்டு, இப்ப நம்மைக் காக்க பிள்ளைகள்
வேண்டும் என்றெண்ணி 'விழித்துக்' கொண்டு..... நாம் எங்கோ…
போய் விட்டோம்.  நான் பாப்புலேசனை சொன்னேங்க!!

இப்ப இங்கே நம்மிடம் நம்மை அறியாமலேயே ஒரு
ஃபேஷன் ஒன்று தொற்றிக் கொண்டிருக்கிறது. அது
தெரியுமா நமக்கு?? அதென்ன? வாங்க பார்ப்போம்.

“வீட்டில் இது சமைத்தால் என் பையனுக்குப் பிடிக்காது ;
அது சமைத்தால் என் பெண்ணுக்குப் பிடிக்காது ; அவரவர்
களுக்கென்று தனித் தனியாய் கறி சமைக்கணும். இந்த
ரெண்டுகளும் சாப்பிடும் அயிட்டம் ‘அவருக்கு’ப் பிடிக்காது.
அவருக்கென்று ஒரு தனிக்கறி சமைக்கணும். இவர்கள்
சாப்பிடும் எதுவுமே எனக்குப் பிடிக்காது. எனக்கென்று
தனியா சமைத்துக் கொள்வேன்” என்று தாய்மார்கள்
சொல்வதைக் கேட்க நேரிடுகிறது.

உண்மையாதான் சொல்றாங்களா? ஃபேஷனுக்காக
சொல்றாங்களா? இல்ல பெருமைக்குச் சொல்றாங்களா?
நாமும் கொஞ்சம் தெரிந்துக் கொள்ளனும்ல!!

இதை நாம் கவனித்தோமா?? கண்டுக் கொண்டோமா?
இல்லையே!! நாம் உண்டு நம் வேலை உண்டு ; அதையும்
மீறி நமது ப்ளாக் ஸ்பாட் உண்டு (ஹி..ஹி..) என்றிருக்கிறோம்.

என்ன இது நாமென்ன நோயாளிகளா? தனித்தனியாய்
உணவு சமைத்துக் கொள்ள? இல்லை பிள்ளைகளை
வளர்ந்த + வளர்த்த விதம் சரியில்லையா.

எல்லோருக்கும் சேர்த்து ஒருவகைக் கறி, பின்னர்
கூட்டு, மோர் அப்பளம் என்றாலும், அல்லது கோழிக்
கறியோ + கோழி ஃபிரையோ ஆனாலும் வருமானத்தில்
எங்கோ துண்டு விழுந்து, பட்ஜெட் எகிறி, குடும்ப
வருமானத்துக்கு மேல் கடன் வாங்கி, நம்மை ஒரு
ஆட்டு ஆட்டி விடுகிறது. இதில் நாலு பேருக்கு நாலு
வகையான கறி என்றால் ??

உலகில் எத்தனையோ குழந்தைகளுக்கு சரியான உணவுக்
கூட கிடைக்காமல் அல்லாடிகிட்டிருப்பதாக யுனெஸ்கோ
கணக்கு சொல்கிறது.

பையனும் பொண்ணும் படிக்கப் போகுது என்று பாசக்
கயிற்றைப் போட்டு கட்டிவைக்கும் நாம், நாளை இந்தப்
பிள்ளைகள் தான் குடும்பத்தை நிர்வகிக்கப் போகிறது
என்பதை ஏனோ சிந்திக்கத் தவறி விடுகின்றோம்.
நாமிருக்கிறவரைப் பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்ற
மனோபாவம் வேரூன்றிப் போய் விட்டது தான்
காரணமா இல்லை வேறு ஏதேனுமா?

குழந்தைகளின் வளர்ச்சியில் அதற்கு ஊட்டமாய் உணவு
தந்து, சுகாதரமாய் வைத்து நோய் நொடி இல்லாமல்
வளர்க்க ஆசைப் படும் நாம், அது வளர்ந்து கொண்டே
போகும் போது எங்கோ கவனிக்கத் தவறி விடுகிறோம். ஒவ்வொருவருக்கும்  வேறு வேறு டேஸ்ட் என்று
வளர்க்காமல், அடிப்படையில் குடும்ப சூழ் நிலைகளை
புரியவைக்கணும். வருமானம் இவ்வளவு என்றும் அதற்கு
தகுந்தாற்போல் செலவு செய்யணும் என்றும் சொல்வதோடு மட்டுமில்லாமல்,

கையில் பையையும், லிஸ்டையும் போட்டு எடுத்துக் கொண்டு,
கூடவே ரங்ஸ்கள் தன் பையனையும் அழைத்துக் கொண்டுப்
போய் இதை இதை அவசியமென்றால் சரி ; அனாவசியமாய்
வாங்கினால் நம் குடும்பச் செலவுக்கு கட்டுப்படியாகாது என்ற அறிவையும், பொருட்களின் தரத்தையும், நம் வரவுக்குத்
தகுந்தாற்போல் பார்த்து பார்த்து வாங்க கற்றுக் கொடுக்கணும்.

பின்னாளில் அவர்களே யோசித்து முடிவெடுத்து, அவர்கள்
வாயாலேயே சொல்லும்படி தயார்ப் படுத்த வேண்டும். அப்ப
தெரியும் டேஸ்ட் என்பதற்காக வேண்டாததை எப்படியெல்லாம் தவிர்க்கணும் என்று! இதை நம்மில் எத்தனைப் பேர் செய்கின்றோம்.

அதற்கு இது மேட்ச் இதற்கு அது மேட்ச் என்று, சுடி, புடவை,
மருதாணி கலர்களை மட்டுமே செலெக்ட் செய்ய பெண்
பிள்ளைகளுக்கு அறிவு புகட்டி, படிக்கப் போகிறாளே,
டயர்டாகி வீட்டுக்கு வருகிறார்களே என்று (இரக்கப்பட்டு)
அடுப்படிப் பக்கம் போக விடாமல் செல்லம் கொடுத்து
வைக்காதீர்கள்.

கிச்சன் உங்களுக்கு மட்டும் சொந்தமில்லை நாளை
அவளும் அதனுள் ராஜாங்கம் நடத்தனும் என்பதை
மனதில் கொள்ளுங்கள். கிச்சனில் நின்று அம்மா எப்படி
அவதிப்படுகிறாள் என்பதை பெண் பிள்ளைகள் உணர்ந்தாலே,
இருப்பதைக் கொண்டு, தனித்தனியாய் டேஸ்ட்டுக்கு தான்
சமைத்து சாப்பிடனும் என்ற மனப்பான்மை தன்னால்
குறைய வரும்.

இப்பொழுதெல்லாம் குடும்பத்தில் பேச்சுக்களை பகிர்ந்துக்
கொள்ளும் சூழல் குரைந்து கொண்டே போய் ஒருவருக்
கொருவர் பேசிக் கொள்ளும் அளவே மணிரத்னத்தின் பட
வசனம் போலாகிவிட்டது. உட்கார்ந்து பேசி அவரவர்
மனநிலையை தெளிவுப் படுத்திக் கொள்வது பலவழிகளில்
குடும்பத்தில் மன மகிழ்ச்சியை ஏற்படுத்தும்.

பெற்றோர்கள் மனதில் இருத்திக் கொள்ள வேண்டிய
விஷயம் என்னவென்றால் மற்றவர்கள் முன்னிலையில்
நம் பிள்ளைகளை நாமே 'வாடா-போடி' என்று அழைக்காமல், பிள்ளைகளிடம் தாழ்வு மனப்பான்மை உருவாகாமல் இருக்க,
'வாங்க போங்க' என்று அழைக்கப் பழகி கொள்ளவேண்டும்.

'நாங்கள் அன்பாய் அப்படிதான் 'வா-போ' என்பதெல்லாம்
மற்றவர்கள் முன்னாடி வேண்டாமே. (எங்கள் வீட்டில்
பையனை 'டியர்' என்றும், பெண்ணை 'டார்லிங்' என்றும்
அழைத்துக் கொள்வதாக என் நண்பர் ஒருவர் போகிறப்
போக்கில் சொன்னார். இது கூட நல்லாத்தானே இருக்கு!!)

டிஸ்கி : அங்கீகாரம் என்பதும் அந்நியோன்யம் என்பதும்
வேறு வேறு. இப்ப நீங்கள் பிள்ளைகளுக்குக் கொடுப்பதை,
பின்னாளில்.. அரவணைப்பாய்ப் பெறுவீர்கள் என்பது திண்ணம்.