திரவியம் தேடு!!!

       

திரவியம் தேடு

என்று சொல்லி  நம்மை வெளிநாட்டுக்கு அனுப்பி வைத்து விட்டார்கள்.  அனுப்பி வைத்த சொந்தங்களை  நாம்  பார்க்க ஆசைப் படாவிட்டாலும், அவர்கள் நம்மைப் பார்க்க ஆசைப் பட மாட்டார்களா?? அதற்காக மனைவி யையும், பிள்ளைகளையும் சொந்தங்களையும் பிரிந்து  வாடத்தான் வேண்டுமா? இது கேள்வி. பல நேரங்களில் இது மாதிரி எண்ணங்கள் மனதில் தோன்றி மறைந்தாலும் விடை தெரியாத வகையில் தானிருக்கிறது

இங்கே சம்பாதிக்க வந்திருக்கும் பல பேர் குடும்ப சூழ்நிலைகளினாலோ  அல்லது கடன் சுமையாலோ இன்னும் சில பேர் சம்பாதித்து சொத்து சேர்ப்பதற்க்கென்றே (குடும்பத்தை பிரிந்திருந்தாலும் பரவாயில்லை என்று) வந்திருப்பவர்களை நாம் சந்தித்து பேசும் போது ரெண்டு வருடமாச்சு, மூணு வருடமாச்சு, அஞ்சு வருடமாச்சு என்று சர்வ சாதாரணமாகச் சொல்கிறார்கள். சிலர் பத்து வருடமாகக் கூட ஊருக்கே போகாமல் இங்கே இருக்கிறார்கள் என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்களேன்.

ஏன் இப்படி  இவர்கள்  என்று நம் முன் ஒரு கேள்வி எழுந்து நிற்கிறது???

எனக்கு தெரிந்த ஒரு நண்பர் கல்யாணம் செய்துக் கொண்டு இங்கே
வந்தவர் ஐந்து வருடம் ஊருக்கே போகலை. இவருடைய செயல்கள் என்ன வென்றால் நன்றாக சம்பாதிப்பது நண்பர்களுக்கு செலவு செய்ய வேண்டியது ஊருக்கு குறிப்பிட்ட ஒரு தொகையை அனுப்ப வேண்டியது இரவில் லேசாக வாய்வழி போதை ஏற்றிக் கொள்ள வேண்டியது.

இப்படியே அவருடைய காலங்கள் போய்க் கொண்டிருக்கிற வேளையில் அமைதியா இருந்த அவருடைய மனைவி உஷாராகி கேள்வி கேட்க ஆரம்பித்து விட்டது. “ஊருக்கு வர்றீங்களா இல்லையா” என்பது தான்?? நியாயம் தானே.

ஊருக்கு சென்ற யாரோ அவர் மனைவியிடம் அவரைப் பற்றி ஏதேதோ போட்டுக் கொடுக்க,, அவரோடு பழகிய நம்மைய நாட்டாமையாக்கி புட்டாய்ங்க. அடப் அடப்பாவிகளா!! ம்ம்.. நமக்கு வேண்டியது தான் என்று நம் நிலையை நினைத்துக் கொண்டேன்.

அப்ப நான் ஊரில் இருந்தேன். கல்யாணம் முடிந்து ஒரு மாசமே இருந்து விட்டு போன மனிதர் ஐந்து வருடமாகியும் ஊர் வரலை என்றால், ஒரு மனைவியின் ஆதங்கம் எப்படி இருக்கும்?? நீங்களே சற்று யோசித்துப் பாருங்கள். இதற்கிடையே இவர் சம்பாதித்துத் தான் அந்த  குடும்பம் ஓடனும் என்ற அவசியமில்லை. சொந்த அத்தைப் பொண்ணு தான். ஓரளவு வசதியாக உள்ளவர்கள்.

நான் இங்கு வந்த உடன் அவரிடம் அன்பாய் சொல்லிப் பார்த்தேன், அதட்டி சொல்லிப் பார்த்தேன், மிரட்டி சொல்லியும் பார்த்தேன். (நாம நாட்டாமன்னா என்ன பெரிய ரௌடிக் கூட்டமா?? பச்ச மண்ணுங்க) காரியம் நடக்கலை...

திடீரென்று அந்த பொண்ணு இன்னொரு குண்டை தூக்கிப் போட்டது. ஒன்று அவர் ஊர் வரணும் இல்லை என்றால் எதையாவது குடித்து  என்னை மாய்த்துக் கொள்வேன் என்று. மனிதர் லேசாக அசைந்த மாதிரி இருந்தது பிடித்துக் கொண்டேன். டூட்டி முடிந்து போகும் போதும் வரும் போதும் மனிதரை மெல்ல மெல்ல அசைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.

அவர் சொந்தமாக கடை வைத்திருந்த படியால் சரியான ஸ்பான்சர் அமையாதலால் மனிதர் மதில்மேல் பூனையாகிக் கொண்டிருந்தார். இப்படியாக நாளும் பொழுதும் ஓடி ஆறு மாதத்திற்கு மேலாகி விட்டது.

இவரே என்னிடம் காசுக் கொடுத்து இவர் மனைவியிடம் போனில் பேசச் சொல்வார். இவர் முன்னாடியே இவர் சொல்லச் சொன்னதை சொல்வேன். ஏனென்றால் இவர் பேச்சை அது நம்புகிற மாதிரி தெரியவில்லை.

கடைசி அஸ்திரம் போட்டது பாருங்கள், நான் திருச்சபையில் சேர்ந்து கன்யாஸ்திரி ஆகப் போகிறேன் என்று சொல்லி ஊரிலிருந்து புறப்பட்டு சென்னைக்கு அவங்க அக்கா வீட்டுக்கு வந்து விட்டது. மனிதர் மிரண்டு தான் போனார். நானும் கரையாய் கரைத்த கரைப்புக்கு பலன் இருந்தது.

பிறகு ஊருக்குப் போனார் - இருந்தார் - வந்து விட்டார்.

நான் இந்த தடவை நான் ஊருக்குப் போய் இருந்த போது (எங்க ஊருக்கு பக்கம் தான் அவர் ஊரும்)  எங்கள் வீட்டில் ஒரு விசேஷம், அதற்கு அழைக்கப் போய் இருந்தோம். அப்ப தான் அவர் மனைவியை முதல் முதல் பார்க்கிறேன். நீங்க ஊருக்கு போன உடனே “நீங்க ஊருக்கு போனவுடனே மாமாவ வரச் சொல்லுங்க” என்றது. கேட்க நம் மனசுக்கே பாவமா தெரிந்தது.

ஆச்சுங்க ஏழு வருஷம் போனது தெரியல. பெண் குழந்தை பிறந்து வளர்ந்து அழகாய் ஸ்கூலுக்கு போய்க் கொண்டிருக்கிறது.அந்த குழந்தையைக் கூட இன்னும் போய் பார்த்த பாடில்லை.அவருக்கா ஆர்வம் வர வேண்டாமா?? கடந்த இரண்டு வருடமாக ஊருக்குப் போவதாக சொல்லி எடுத்த பேச்சு இதோ அதோ என்று காலம் கடத்திக் கொண்டிருக்கிறார். போன பாடில்லை!! என்னச் சொல்வது??

மதங்களை போதித்துச் சென்ற மாமனிதர்கள் கூட பிரிந்து வாழச் சொல்ல வில்லை. சேர்ந்து வாழும் தத்துவத்தை தான் சொல்லி விட்டு சென்றார்கள்.

பாடம் என்பது படித்து தான் வரணும் என்பதல்ல. அனுபவத்திலும் வரலாம் என்பதற்காகவே இதை உங்கள் பார்வைக்கு கொண்டு வந்தேன். இப்படியும் மனிதர்கள் வாழ்கிறார்கள். இருக்கிறார்கள். நீங்களும் தெரிந்துக் கொள்ளுங்கள்.